Swoją drogą, żadna ze stron nie jest tutaj bez winy. Ewa Stankiewicz naprawdę mogła sobie darować nagrywanie w chwili, gdy poseł Niesiołowski sobie tego nie życzył. Jest osobą publiczną, ale Stankiewicz też obowiązuję jakaś podstawowa kultura i etykieta. Z drugiej strony oczywiście reakcja Niesiołowskiego była niedopuszczalna, nigdy nie powinna mieć miejsca.
_________________ 2010: 27 560 km
2011: 29 580 km
2012: 28 310 km
Rafał, ale to nie jest koncert życzeń! Poseł jest osobą publiczną i może być filmowany zawsze i wszędzie za wyjątkiem sytuacji prywatnych związanych z mirem domowym. Pan Niesiołowski był w miejscu publicznym, na terenie Sejmu RP, gdzie w tym samym czasie był filmowany przez inne ekipy (m.in. TVP). Przeszkadzała mu tylko Ewa Stankiewicz, dziennikarka "Gazety Polskiej", którą poseł zaatakował. Jeśli poseł Niesiołowski nie chce być filmowany w miejscach publicznych to niech zrezygnuje z mandatu posła i wycofa się z czynnej polityki. Wtedy będzie osobą prywatną, jak każdy przysłowiowy Kowalski.
Póki co Donald Tusk najwyraźniej przestraszył się reakcji mediów w Polsce i zagranicą na zachowanie Stefana Niesiołowskiego i publicznie skrytykował postawę posła swojej partii, wzywając go do przeprosin Ewy Stankiewicz. Więcej TUTAJ
_________________ Ze złem nie powinno się w żaden sposób koligacić, ale omijać je szerokim łukiem.
Ewa Stankiewicz, dziennikarka „Gazety Polskiej” zapowiada, że pozwie Stefana Niesiołowskiego, jeżeli polityk nie przeprosi jej w każdej stacji i gazecie, w których ją pomawiał.
- Wielokrotnie nazwał mnie prowokatorką i mówił, że chodziłam za nim przez 15 minut, co jest nieprawdą. Wystarczy obejrzeć film, by się o tym przekonać. Nazwanie dziennikarza „prowokatorem” jest jedną z najgorszych obelg i dlatego żądam od Stefana Niesiołowskiego, by mnie przeprosił w każdym medium, gdzie pojawiła się ta wypowiedź. Jeżeli tego nie zrobi, pozwę go do sądu – mówi nam Ewa Stankiewicz.
„Won stąd! Won! – słynne już dziś słowa posła Stefana Niesiołowskiego, skierowane do znanej dokumentalistki Ewy Stankiewicz, są kwintesencją dzisiejszego stosunku Platformy do tych mediów, które nie są służalcze wobec rządzącej partii. PO nie robi tego tak prostacko i brutalnie jak były wicemarszałek Sejmu. Niesiołowski wszak odepchnął od siebie kamerę. Wprowadził więc na plac sporu element przemocy fizycznej.
Niech nas nie zwiodą rzekomo ostre słowa Donalda Tuska krytykujące Niesiołowskiego za jego agresję wobec Ewy Stankiewicz. Lider PO postanowił nagle poskromić swojego posła, znanego z tego, że co druga jego wypowiedź publiczna zamienia się w wulkan prymitywnych inwektyw pod adresem nienawistnego mu PiS. Niejedna z wcześniej wygłaszanych opinii posła Niesiołowskiego zasługiwała na potępienie również przez Donalda Tuska. Dla byłego wicemarszałka Sejmu pobłażliwość szefa partii była zachętą, aby wzbogacać język nienawiści o nowe zwroty i wyrażenia. Jednak ich zakres jest ograniczony. Kiedy zabrakło słów, zmuszony był przejść do rękoczynów.
Tusk skrytykował zachowanie Niesiołowskiego po raz pierwszy. Nie łudźmy się, że zrobił to z dobrej woli. Prawdopodobnie ugiął się pod nawałnicą krytyki środowiska dziennikarskiego. Podobnie jak niedawno w sprawie umowy ACTA pod naciskiem internautów.
Czyn łódzkiego profesora potępili solidarnie zarówno dziennikarze patrzący na naszą obecną rzeczywistość bardzo krytycznie, jak i ogromna liczba dziennikarzy nieutożsamiających się z poglądami Ewy Stankiewicz. Tusk nie mógł tego nie zauważyć. Nie mógł też tej masowej obrony dziennikarki zignorować. Wszystko skończy się jednak na pogawędce, nazwanej w oficjalnym komunikacie ostrą reprymendą.
Metody III RP
Tusk przy okazji wprowadza nowy kodeks postępowania w swojej partii. Brzmi on: członkom PO nie wolno reagować nerwowo, „szczególnie wtedy, kiedy rozmówcą jest dziennikarz czy dziennikarka, nawet znany z nieprzychylnych poglądów”. Zapomniał dodać: wobec PO.
Platforma do ataku na niepokornych dziennikarzy używa subtelniejszych sposobów niż Niesiołowski. Przede wszystkim wykorzystuje instytucje państwowe i będące w ich dyspozycji instrumenty. Ruguje krytyczne wobec rządu media, eliminuje niezależnych dziennikarzy pod różnymi pozorami. Najczęściej używanym argumentem jest troska, by media nie stawały się narzędziem polityki. Pod tym hasłem wprowadza swoje porządki, a z nimi ludzi, którzy już otwarcie, bez retuszu i maskowania, wypełniają polityczne zadania rządzących. Strategia ta – nawet jeśli dla stosujących ją nie do końca jej pochodzenie jest oczywiste – została przeniesiona wprost z bolszewickiego podwórka.
Przemoc większości
Poczucie siły skłania do arogancji i cynizmu. Czarne można spokojnie nazywać białym. Tak jak w wypadku odmowy przyznania koncesji telewizji Trwam na cyfrowym multipleksie. Uzasadnienie KRRiT mówiące, że toruńska telewizja może sobie nie poradzić finansowo, jest kpiną w żywe oczy. Platforma ma w nosie wielotysięczne demonstracje w obronie TV Trwam przed dyskryminacją. Wychodzi z założenia, że nie będzie tolerowała medium, które preferuje inny system wartości, odmienną interpretację wielu wydarzeń, niezgodną z intencjami ekipy władzy. Przykładem całkowitego lekceważenia zdania przeciwników politycznych była postawa przewodniczącej sejmowej komisji kultury Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej podczas lutowego posiedzenia komisji, gdy rozpatrywano sprawę odmowy przyznania koncesji dla TV Trwam. Katarasińska nie dopuściła do głosu żadnego posła PiS. Uzasadniła to tym, że ich wystąpienia zakłóciłyby tok obrad.
Katarasińska od wielu lat odgrywa też rolę tarana atakującego tę część środowiska dziennikarskiego, która wedle wyobrażeń liderów PO stanowi zagrożenie dla tej partii. Jednocześnie PO już przed laty uważało niezależnych dziennikarzy za ludzi sprzyjających PiS. I tak traktują ich do dziś.
Media do raportu
Pierwszy atak na niewygodnych dziennikarzy rozpoczął się w czasie, kiedy PO była w opozycji. Jesienią roku 2006 Śledzińska-Katarasińska ogłosiła raport PO „Media publiczne”.
Platforma zarzuciła w nim m.in. upolitycznienie mediów publicznych, obsadę stanowisk kierowniczych bez konkursów, dominację partii rządzącej na antenach, naciski polityków na dziennikarzy. Raport jako sensację podawał honoraria, jakie mieli dostawać za programy radiowe m.in. Dorota Gawryluk, Joanna Lichocka oraz bracia Jacek i Michał Karnowscy. Platforma zarzucała też, że wysokie stanowiska w mediach publicznych stanowią „nagrodę za kampanię wyborczą”, nie są zaś obsadzane według kompetencji.
Dokładniejsza lektura raportu wykazała, że było mu daleko do rzetelności. Zawierał wiele informacji niesprawdzonych, fałszywych. Platforma po kilku miesiącach niemal całkowicie z niego się wycofała. Był on widać do tego stopnia blagą, że dziś nie ma po nim żadnego śladu w internecie. Za to dobrze ma się jego duch.
Czystka
PO skutecznie uderza w niezależność środowiska dziennikarskiego. Usunięto z mediów publicznych wszystkie programy, które krytycznie oceniały to, co w kraju się dzieje, oraz ich autorów. W ostatnim okresie czystek politycznych – bo inaczej tego nazwać nie można – pracę w mediach publicznych stracili: Jacek Sobala, szef radiowej Trójki, a także związani z Trójką Michał Karnowski, Tomasz Sakiewicz, Rafał Ziemkiewicz, w TVP1 Jacek Karnowski, szef „Wiadomości”, Jan Pospieszalski („Warto rozmawiać – przywrócony jako „Bliżej…” pod naciskiem opinii publicznej w TVP Info), Anita Gargas „Misja specjalna”), Bronisław Wildstein („Bronisław Wildstein przedstawia”), Rafał Ziemkiewicz („Antysalon” w TVP Info) i Joanna Lichocka („Forum” w TVP Info, „Kwadrans po ósmej” w TVP1). Wymienieni tu publicyści, ale też wielu innych, od dłuższego czasu nie są zapraszani nawet jako goście do programów w mediach publicznych.
Wydarzenia związane z katastrofą smoleńską nastawiły Platformę jeszcze bardziej wrogo wobec dziesiątków dziennikarzy, zajmujących się tą największą tragedią w powojennej Polsce. Próbujących rozliczyć rząd za wszystko, co do dziś w tej sprawie zrobił. A przede wszystkim za to, czego nie zrobił.
Wszystkie media powinny kierować się w miarę daleko posuniętym obiektywizmem i rzetelnością. Jeśli największe telewizje i radia nie wypełniają tych zobowiązań, powinniśmy reagować - mówi Jarosław Sellin, polityk, poseł PiS, w rozmowie z Dawidem Wildsteinem.
Polskojęzyczne media mainstreamowe są prorządowe i kontrolują opozycyjny PiS. Rządzącym na ręce patrzą tylko media prawicowe, m.in. Gazeta Polska, Nasz Dziennik, TV Trwam.
Zwrot "media mainstreamowe" powinno się zastępować w pełni adekwatną nazwą: "media reżimowe". Na obecną chwilę - za wyjątkiem "kwiatka do kożucha", czyli Jana Pospieszalskiego (program "Bliżej" na TVP Info w czwartki o 22:30) - praktycznie wszyscy dziennikarze, sprawozdawcy, prowadzący, komentatorzy, "eksperci" i zdecydowana większość gości zapraszanych do programów radiowych i telewizyjnych w stacjach mainstreamowych (reżimowych), nawet się nie kryje z tym, że są rzecznikami rządu Tuska.
Praktycznie, albo w stopce albo w tle, w trakcie tych programów powinno być pokazywane hasło: Wszyscy jesteśmy Grasiami! Byłoby to uczciwe względem widzów.
Pojęcie "media mainstreamowe" w tłumaczeniu na polski oznacza "media głównego nurtu". W Polsce do mainstreamu zalicza się TVP, Polsat, TVN i Gazetę Wyborczą oraz inne redakcje radiowe i prasowe jawnie sympatyzujące z obecnym rządem. Ja nazywam je mediami głównego ścieku, ponieważ ze względu na brak etyki dziennikarskiej, jawną propagandę i perfidną manipulację przypominają szambo.
Od wielu miesięcy w zasadzie nie oglądam "Wiadomości" TVP o 19:30. Podobnie jak za komuny bojkotowało się reżimowy DTV, będący tubą propagandową PZPR. Wolę w tym czasie oglądać durnowaty serial na Polsacie "Świat wg Kiepskich", albo "Bulionerów" na TVP2. "Faktów" TVN też nie oglądam, bo to nie jest na moje nerwy, a ja dbam o zdrowie psychiczne. Nie potrafię strawić tak nachalnej i bezczelnej propagandy i manipulacji w programach "informacyjnych".
_________________ Bądź szczery, a wyzwą cię od chamów i prostaków.
Modliszka doskonale można się o tym przekonać w bardzo łatwy sposób. Wystarczy przez 8 godzin w pracy w poniedziałek słuchać radia RMF , które punktuje każdą porażkę Tuska, a szczególnie porannych audycji "wstawaj szkoda dnia", gdzie redaktorzy jadą równo rząd (dziwne , że jeszcze rząd nie założył bata za to na RMF) i "Kontrwywiadu" Konrada Piaseckiego, który jako chyba jedyny z dziennikarzy nie jest potulny jak baranek dla polityków z PO a we wtorek prorządowego Radia Zet, gdzie o dziwo informację te co w RMF przekazywane jako porażka, w "Zetce" są przedstawiane jako coś dobrego Zresztą poziom dziennikarstwa Radia Zet doskonale odzwierciedla Monika Olejnik, kiedyś i może fachowiec w swoim fachu, dziś, kompromitująca się w prawie każdej swojej audycji.
_________________ Mniej pracuj, więcej odpoczywaj!
W czwartek w restauracji na Saskiej Kępie w Warszawie Grzegorz Schetyna i Mirosław Drzewiecki spotkali się z kluczowymi przedstawicielami telewizji Polsat. Na początku rozmowy panowie wykręcili świecącą nad stolikiem żarówkę. Schetyna, pytany przez nas, czego dotyczyło spotkanie, nie odpowiedział, a po pięciu minutach pojechał do szpitala na „kroplówkę regenerującą".
Grzegorz Schetyna, wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej. Mirosław Drzewiecki, były minister sportu i skarbnik PO. Józef Birka, członek rady nadzorczej Polsatu i jednocześnie zaufany mecenas Zygmunta Solorza-Żaka. Marian Kmita, szef Polsatu Sport, kandydat na ministra sportu po dymisji Drzewieckiego.
Wymienieni wyżej panowie spotkali się w miniony czwartek, 24 maja, o godz. 13. na obiedzie w jednym ze stołecznych lokali. Politykom Platformy i dyrektorom telewizji Polsat tak bardzo zależało na dyskrecji, że usiedli w najciemniejszym kącie sali, zaciągnęli żaluzje i wykręcili żarówkę nad stolikiem.
Premier próbował upokorzyć Ewę Stankiewicz. Zastosował socjotechnikę – cytował list partyjnej blogerki, za język agresji i nienawiść blokowanej przez wielu internautów. Tusk wiedział, co robi.
Za pośrednictwem transmisji we wszystkich kanałach informacyjnych te określenia dotarły do milionów Polaków. Nie trzeba dodawać, że do tych samych milionów nie dotarły słowa w obronie Ewy Stankiewicz – pracownicy establishmentowych mediów nie zaprotestowali, telewizje nie transmitowały, tak jak słów premiera, jej oświadczenia. Przejęty, podobnie jak reszta mediów publicznych przez koalicję PO-PSL-SLD, PAP dwukrotnie odmówił zamieszczenia oświadczenia Stankiewicz. Przy bierności, a czasem i wsparciu prorządowych mediów odbyła się zatem pokazówka, jak niszczyć krytyczną wobec władzy dziennikarkę. To otwarta próba zastraszenia niezależnych od władzy mediów, o tyle nieskuteczna, że większość niezależnych dziennikarzy od dawna nie ma złudzeń co do istoty rządów Tuska.
Przekroczono jednak kolejny raz granicę, do której w demokracji może się posunąć władza. Tusk przesuwa ją coraz dalej na wschód.
Poniedziałkowy wywiad Tomasza Lisa z prezydentem Bronisławem Komorowskim w telewizji publicznej (sic!) przejdzie do historii polskiego dziennikarstwa. Nie dlatego, że forma była ugrzeczniona. To jeszcze można by zrozumieć. Ale dlatego, że w całej rozmowie nie padło ani jedno trudne dla prezydenta pytanie. Ba, nie poruszono żadnej sprawy nieprzyjemnej czy kłopotliwej dla władzy.
Jak nazwać dziennikarza, który wykorzystując swoją pozycję i zawód zaufania publicznego staje po stronie władzy i świadomie uczestniczy w największym kłamstwie III RP? Czy miano to przysługuje komuś, kto na „niezależnym” portalu masowo stosuje cenzurę, ukrywa treści niewygodne dla rządzących i nagłaśnia antypolską, sowiecką narrację? Jaka zasada dziennikarstwa pozwala ukrywać i blokować opinie rzetelnych naukowców pracujących nad wyjaśnieniem narodowej tragedii – tylko dlatego, że ich tezy przeczą rządowo – sowieckiej wersji, skrojonej na miarę logiki imbecyla? Czy ta sama zasada każe propagować ordynarne paszkwile i bełkotliwe „polemiki” - pisane przez zadaniowaną agenturę i niedouczonych pismaków?
Jeśli dziennikarskim obowiązkiem jest przedstawianie rzeczywistości - szczególnie tej, którą obecny reżim chciałby ukryć przed wzrokiem społeczeństwa – do jakiego zawodu zaliczyć ludzi narzucających Polakom kłamstwo – w imię obrony grupy rządzącej i własnych, zafajdanych interesów? Jeśli prawem dziennikarza jest stawianie władzy niewygodnych pytań i ujawnianie mechanizmów zła – kim są osobnicy zatrudnieni w firmach medialnych, którzy wspólnie z tą władzą oszukują Polaków i zabiegają, by prawda o śmierci polskiej elity nie dotarła do świadomości obywateli?
Niemal rok temu sąd zarekomendował Bronisławowi Komorowskiemu ułaskawienie Jerzego Jachowicza skazanego za krytyczny tekst o byłym esbeku. Prezydent najwyraźniej nie znalazł jednak czasu na rozpatrzenie całej sprawy.
O całej sprawie znów zrobiło się głośno w związku z raportem Departamentu Stanu USA o przestrzeganiu praw człowieka na świecie. W dokumencie stwierdzono, że w Polsce prawo ograniczyło wolność słowa i prasy i podkreślono, że ewidentnym działaniem przeciwko wolności słowa jest karanie dziennikarzy za wypowiedzi i publikacje, które są krytyczne wobec urzędników państwowych. Wymieniono przypadki dziennikarki "Gazety Polskiej" i wicenaczelnej portalu Niezalezna.pl Doroty Kani oraz dziennikarza Jerzego Jachowicza.
W sprawie Jachowicza wniosek o ułaskawienie poparły sądy obu instancji, a pismo pozytywnie zaopiniował nawet prokurator generalny Andrzej Seremet. Niestety od września 2011 r., gdy wniosek trafił do Kancelarii Prezydenta, na kilka miesięcy sprawa została wyciszona.
Dziennikarze jednak nie składają broni. Po serii licznych apeli w obronie skazanego dziennikarza przedstawiciele Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP wystosowali do prezydenta apel o niezwłoczne ułaskawienie Jerzego Jachowicza.
Poniżej publikujemy pełną treść apelu:
Szanowny Panie Prezydencie
Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP zwraca się do Pana z apelem o niezwłoczne ułaskawienie Jerzego Jachowicza, skazanego w procesie karnym o zniesławienie z art. 212 Kodeksu karnego. Przypominamy zarazem, że niemal rok temu ułaskawienie rekomendował Panu Prezydentowi Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa. Zarazem zwracamy uwagę Pana Prezydenta, że przypadek Jerzego Jachowicza został opisany przez najnowszy raport Departamentu Stanu USA poświęcony przestrzeganiu praw człowieka na świecie.
_________________ ⚠ Bossowie związków zawodowych, zarządy i rady nadzorcze spółek PKP to partacze, nieudacznicy, ludzie niekompetentni! Jest to banda kretynów, idiotów i darmozjadów pierdzących w stołki, którym los PKP zwisa i powiewa!
Zwrot "media mainstreamowe" powinno się zastępować w pełni adekwatną nazwą: "media reżimowe".
W Polsce jest teraz taki czas, że albo jesteś z władzą, czyli po stronie kłamstwa, zgadzasz sie na ograniczenie wolności jednym, na bezkarność dla drugich, na zniszczenie wszystkich instytucji państwa demokratycznego czyli aby służyły one wyłącznie tej władzy a nie obywatelom, albo chcesz normalnego państwa z równymi prawami dla wszystkich, z normalnymi instytucjami.
Albo więc jesteś normalnym dziennikarzem, czyli robisz co powinieneś, albo służysz władzy.
_________________ Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy
Ważnych jest kilka tych chwil na które czekamy...
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FORUM@INFOKOLEJ.PL
Zresztą poziom dziennikarstwa Radia Zet doskonale odzwierciedla Monika Olejnik, kiedyś i może fachowiec w swoim fachu, dziś, kompromitująca się w prawie każdej swojej audycji.
