). Wyruszam 8 lipca pierwszym kibelkiem z Kędzierzyna do Raciborza o 6:00. Widzę, że nadal podróżuje nim gościu dojeżdżający codziennie z Kędzierzyna do Cieszyna przez Czechy, którego pamiętam jeszcze z moich wyjazdów do Czech z 2006 i 2007 roku. Do Raciborza podróż spokojna, tam przesiadka na kolejny kibel i do Chałupek również bez żadnych przygód. W Chałupkach idę pieszo na przejście graniczne, a następnie autobusem jadę na dworzec w Bohumínie. Załatwiam niezbędne formalności w kasie biletowej, a następnie zajmuję miejsce w podstawionym rychliku do Brna. Miejsca dużo więc można się położyć. Podczas kontroli kierpoć stwierdza, że moja In-karta ma "zajímavé číslo". 
W Přerovie szybka przesiadka na osobówkę do Břeclavii i jedziemy dalej, niestety w tym pociągu już nie można sobie tak komfortowo poleżeć bo w składzie jedynie wagony bezprzedziałowe. W Břeclavii ponad pół godziny przerwy, którą wykorzystuję na szwendanie się po stacji. W samo południe na stację przybywa EC Franz Schubert relacji Praha - Wiener Neustadt, którym pojadę do Wiednia. Skład mocno nabity. Sporą część pasażerów pociągu stanowią osoby o azjatyckiej urodzie. Na miejsce przy oknie nie ma co liczyć, więc stwierdziłem, że tą godzinkę pojadę sobie na korytarzu. Trasa Břeclav - Wiedeń to nic ciekawego, wiedzie przez równiny. W samym Wiedniu nie jedziemy średnicą tylko za Wien Süßenbrunn odbijamy w lewo i jedziemy przez Wien Simmering, a następnie tuż obok resztek Südbahnhof i nowobudowanego Wien Hbf, żeby w końcu zameldować się na stacji Wien Meidling, która tymczasowo pełni rolę głównej stacji w Wiedniu. Po przyjeździe kilka fotek, na które załapuje się m.in. EC POLONIA z Villach do Warszawy.
Bliżej odjazdu zaczyna działać klima, co wcale mnie nie cieszy bo i bez tego jest mi chłodno z racji niewyspania. Gdy nadchodzi godzina odjazdu nadal jest ciemno, z racji tego, że Salzburg leży bardziej na zachód niż Polska. Idę więc spać dalej, bo odcinkiem do Schwarzach St. Veit jeszcze dzisiaj pojadę. Na tej stacji jest już trochę jasno. Odbijamy w prawo od linii która wspina się w kierunku Villach i jedziemy w kierunku Zell am See i Kitzbühel. Niestety na części trasy wygrywa zmęczenie więc zaliczenie zostało uznane jako do powtórzenia jeśli będzie okazja. Sama linia widokowo bardzo ładna, wiedzie przez góry, mijamy też skocznie narciarskie. Przed 9:00 meldujemy się na stacji Innsbruck Hbf. Pociąg zmienia czoło i udaje się w drogę powrotną do Salzburga, również trasą przez Kitzbühel. Ja mam chwilę czasu na fotki. Stacja jest położona na tle pięknych gór, widać też skocznię Bergisel znaną z Turnieju Czterech Skoczni. Hol dworca dwupoziomowy. Po krótkim rekonesansie udaję się na peron na który przyjedzie IC ALPENTRANSITBÖRSE relacji Bregenz - Wien Westbahnhof. Powrócę nim do Salzburga. Ludzi dużo, jest między innymi jakaś wycieczka szkolna. Udaje mi się znaleźć odpowiednie miejsce w wagonie bezprzedziałowym, które jest zarezerwowane dopiero od Salzburga. Do Wörgl powracamy tą samą trasą, którą przyjechałem. Tutaj można odbić właśnie na Kitzbühel, jednak większość pociągów jedzie szybsza trasą, która wiedzie przez perłę Tyrolu czyli miasto Kufstein, a następnie tranzytem przez Niemcy. W Kufstein znajduje się też zamek, który widać z pociągu. Następnie wjeżdżamy na teren Niemiec. Stację Rosenheim omijamy łącznicą, następnie przejeżdżamy przez Freilassing i wjeżdżamy ponownie na teren Austrii, już w Salzburgu. Widokowo ciekawszy jest jednak odcinek austriacki, od Innsbrucka do Kufstein. Podczas kontroli kierpoć pyta mnie dlaczego nie mam Vorteilscard. Moim bardzo pokracznym niemieckim tłumaczę mu, że istnieją też inne wersje Sommerticketu. Nie wiem czy zrozumiał, w każdym razie poszedł sobie.
Natomiast zwykłe IC niekoniecznie muszą być zestawione z wagonów austriackich i oferować wszystkie wyżej wymienione udogodnienia. W relacjach dla wygody będę jednak pisać po prostu IC lub EC. Skład mojego pociągu jest długi więc w pierwszych wagonach nikogo nie ma, bo ludziom nie chce się iść tak daleko. Wyruszamy o 12:12. Trasa jak większość linii w tym rejonie Austrii wiedzie przez góry. Jedziemy m.in. przez Bischofshofen, który podobnie jak Innsbruck jest dobrze znane wszystkim miłośnikom skoków narciarskich oraz przez Spittal-Millstättersee, który z kolei niekoniecznie musi być im znany, a z miejscowości Spittal pochodzi Thomas Morgenstern. Najładniejszym odcinkiem jest Schwarzach St. Veit - Spittal-Millstättersee, na którym nie brakuje wiaduktów i tuneli, w tym najdłuższego 8-kilometrowego Tauerntunnelu. Warto wspomnieć, że większość linii kolejowych w Austrii ma swoje nazwy, które są umieszczone przy tabeli w cegle. Wspomniany odcinek to Tauernbahn.
Mam pół godzinki czasu, więc robię szybki rekonesans po stacji i najbliższej okolicy. Tunelem pod peronami dostać się można nie tylko do budynku dworca ale także do pasażu podziemnego gdzie znajdują się sklepiki i toalety. Przed stacją znajduje się dworzec autobusowy na którym właśnie spotkały się dwa Intercitybusy ÖBB. Intercitybus to komfortowy autokar posiadający 1 i 2 klasę uruchamiany przez Koleje Austriackie (a więc podróżuje się nim na biletach kolejowych w tym także Sommertickecie) na trasie Graz-Wolfsberg-Klagenfurt, ponieważ z Graz do Klagenfurtu po torach jest mocno naokoło (ale ma się to zmienić gdy zostanie oddany do użytku tunel). Intercitybus kursuje też na trasie Klagenfurt-Villach-Udine-Venezia i właśnie tej relacji autobusy spotkały się przed dworcem. Do Wiednia udam się EC EASYBANK. Jak się okazuje pociąg kategorii EuroCity może być także pociągiem krajowym. W broszurce na temat pociągu (można je znaleźć w każdym dalekobieżnym pociągu w Austrii) oprócz postojów ze skomunikowaniami i najważniejszymi informacjami, znajduje się również reklama banku, który użyczył mu nazwy. Przed odjazdem oglądam sobie skład, w tym wagon restauracyjny. Odjazd oczywiście planowy. Na odcinku do Klagenfurtu przez pewien czas jedziemy blisko jeziora. W Klagenfurcie dobija kolejna grupa pasażerów, na szczęście z przodu składu są pustki, gdyż ludziom nie chce się tak daleko chodzić. W pociągu mimo działającej klimy można umrzeć z gorąca. Dalsza trasa również jest ładna widokowo, raz wyższe raz niższe górki. W Leoben mamy skomunikowanie z pociągiem Salzburg - Graz. Pociągi spotykają się zawsze przy tym samym peronie a skomunikowania są cykliczne. Za Mürzzuschlag zaczyna się najbardziej widowiskowy odcinek trasy czyli Semmeringbahn. Pociąg zjeżdża z góry do doliny po wielu kamiennych wiaduktach i przez liczne tunele. W dole widać tory, którymi za jakiś czas pojedziemy. Po zjechaniu w dolinę mijamy stację Payerbach-Reichenau, gdzie dojeżdżają pociągi regionalne z Břeclavii. Niedługo później osiągamy Wiener Neustadt. Nie spodziewałem się, że jest to aż tak duża stacja. Z pewnością będzie okazja do jej zwiedzenia na kolejnych wyjazdach. Następnie z błyskawiczną prędkością docieramy na końcową stację Wien Meidling.
W międzyczasie przy tym samym peronie zostaje podstawiony CHOPIN. Do Warszawy kursuje typowy wagon austriacki, natomiast podróżni udający się do Pragi, Drezna i Berlina mają do dyspozycji wagon węgierski. W wagonie do Polski wszystkie miejsca przy oknie okarteczkowane, więc zajmuję miejsce przy korytarzu. Na razie pełno przedziałów jest pustych, bo ludzie dobiją na Wien Meidling.
CHOPIN i METROPOL wymieniają się w Břeclavii grupami wagonów, więc zawsze muszą wzajemnie na siebie czekać. Podczas postoju wychodzę do budynku dworca załatwić sobie bilety na dalszą część trasy. W międzyczasie CHOPIN oddał METROPOLOWI grupę wagonów Wiedeń-Berlin, a wziął od niego wagony Budapeszt-Warszawa/Kraków. Po manewrach oba pociągu wyruszają w dalszą drogę. W naszym pociągu nie ma wagonu restauracyjnego jednak u konwojentów wagonów sypialnych można zakupić coś niecoś, w tym piwo. Podróż przebiega spokojnie, trochę przysypiam. Z pociągu wysiadam w Bohumínie. Odbędą się tutaj kolejne manewry. CHOPIN odda SILESII wagony do Krakowa, a VLTAVIE wagony do Moskwy i Mińska, natomiast dostanie od ŠÍRAVY wagony z Pragi. Ja natomiast udam się pieszo do Chałupek, skąd o 4:48 mam regio do Kędzierzyna. W przypadku planowego przyjazdu CHOPINA (2:22) czasu na przejście mam aż za dużo, ale dzisiejsze opóźnienie pozwoliło go wytracić. Po drodze zaczepia mnie dwóch cyganów z pytaniem czy nie chciałbym kupić trawy. Niestety nie skorzystam z ich usług. Po przybyciu do Chałupek czekam aż pociąg otworzy drzwi, a następnie zakupuję bilet u kierownika i idę spać. W Krzyżanowicach wsiada grupa młodzieży wracająca z imprezy, podejrzewam że z dyskoteki. Niektórzy tak pobalowali, że nie mają za co kupić biletu. Kierpoć jest jednak nieustępliwy i ich podróż kończy się na peronie w Tworkowie. W Raciborzu dosiada się trochę osób. W Kędzierzynie jestem tuż przed 6:00 i tak kończy się pierwszy wyjazd do Austrii.