Na Wien Westbahnhof przedostajemy się RailJetem Budapeszt - Monachium.
Po sąsiednim torze wyprzedza nas inny talent. Spoglądamy na zegarki i widzimy, że nie ma jeszcze 19:03 czyli prawdopodobnie był to REX, którym mieliśmy jechać. Po chwili nasz pociąg cofa się z powrotem w perony stacji. No to osoba obsługująca tablicę peronową dała ciała na całej linii ! Chwilę stoimy przy peronie, a następnie ruszamy. Postój w pierwszej pipidówce na trasie (gdzie REX nie staje) ostatecznie utwierdza nas, że wsiedliśmy nie do tego pociągu co trzeba i nasze zaliczenie poszło się... Zaglądamy do cegły, aby sprawdzić co da się z tym fantem zrobić. Na szczęście jest możliwość zaliczenia tego jutro rano, a następnie kontynuowanie jazdy według pierwotnego planu. Musimy więc zanocować gdzieś między Lambach (bo tu pociąg jest o 8:01 gdy zaczyna się ważność naszego biletu) a Marchtrenk. Jadąc osobówką, którą prowadzi wesoły kierpoć wypatrujemy miejsca odpowiedniego do rozbicia namiotu na dziko. W końcu zauważamy fajne odludzie zaraz po odjeździe z Marchtrenk. Wysiadamy więc na kolejnym przystanku czyli w Oftering. Około półgodzinne czekanie na pociąg powrotny wykorzystuję na nakręcenie kilku filmików. Gdy przejeżdża RailJet z pełną prędkością to aż mną zarzuca. ( http://www.youtube.com/watch?v=dhviwzT3E-Y ) W końcu zjawia się nasz talent. Przed noclegiem chcieliśmy skorzystać jeszcze z toalety, jednak jak na złość akurat wlazł do niej jakiś facet i wyszedł w momencie gdy wjeżdżaliśmy już w perony stacji Marchtrenk. Przed budynkiem dworca zaparkowane rowery. Udajemy się drogą na wypatrzone z pociągu odludzie i szukamy miejsca do rozbicia namiotu. W końcu rozbijamy się na ściernisku powyżej torów kolejowych, na tyle blisko, że gdy przejeżdża IC to mój namiot kołysze się
W Klagenfurcie jesteśmy ok. 13:20. EC z Monachium na wypisane 68 minut opóźnienia. Tutaj na szczęście już lepsza pogoda, zza chmur przebija się Słońce.
Postanawiamy więc przejechać się przynajmniej do tego Weizelsdorfu, bo lepsze to niż nic. Zajmujemy miejsce w desiro i o 13:35 ruszamy. Z początku trasa jest mało ciekawa jednak przed samym Weizelsdorfem zaczynamy jechać wzdłuż rzeki i widoki robią się coraz ciekawsze. Niestety wtedy jazda się kończy. Wygląda na to, że najlepsze widoki są na dalszym, pociętym odcinku, którego przy takim rozkładzie nie damy rady zaliczyć. Na stacji docelowej 6 minut, więc wyskakujemy na fotki. Stoi tutaj trochę zabytkowego taboru. Uwieczniam też rozkład jazdy z połową pary na odcinku Rosenbach - Weizelsdorf. Tą samą trasą powracamy do Klagenfurtu. Teraz zamierzamy przemieścić się do Villach (pierwotnie mieliśmy tam dotrzeć prosto z Rosenbach) w celu zaliczenia trasy do Kötschach-Mauthen. Na tej linii planujemy zanocować. Zakładaliśmy że uczynimy to na końcowym jej odcinku, jednak z racji zmiany planu zdążymy na wcześniejszy pociąg, z którego da się jeszcze wrócić, więc noclegu poszukamy jak najbliżej Villach. Nasz EC LAKESIDE PARK z Wien Meidling ma 15 minut w plecy, więc jest czas na zwiedzenie klagenfurckiego dworca. W pociągu znajdujemy pusty przedział, w którym spędzamy tę krótką podróż wzdłuż Wörthersee. W Villach mamy 1,5 godziny przerwy, więc udajemy się na miasto. Aktualnie całe centrum jest wyłączone z ruchu, ponieważ odbywa się Kirchtag - coroczny festiwal folklorystyczny. ( http://www.villacherkirchtag.at ) Jest co pooglądać, nie brakuje stoisk z lokalnymi wyrobami, punktów gastronomicznych i wesołego miasteczka. Spora część ludzi ubrana po tyrolsku, w skórzane spodnie na szelkach.
Pojedziemy teraz desirem do Wolfsbergu. Im dalej od Klagenfurtu tym trasa ładniejsza, w pewnym momencie przejeżdżamy po wysokim moście nad rzeką. W Bleiburgu odchodzi linia na Węgry, ale nie kursują nią pociągi pasażerskie. Na stacji docelowej szybkie fotki. Dalszą część lini do Zeltweg musimy pokonać KKA, ponieważ pociągi zostały wycięte (jedynie w roku szkolnym kursują 2 pary do stacji Bad St. Leonhard). Udajemy się przed dworzec, gdzie po paru chwilach czekania zajeżdża nasz Postbus. Autobusy Postbus należą do ÖBB. Trasa całkiem sympatyczna, frekwencja niezbyt duża. Przy jednym z przystanków ciekawy pociąg 
W Graz szybko przechodzimy na peron, przy którym zatrzyma się IC z Wiednia do Mariboru w Słowenii. Wysiada tu jakieś 3/4 pociągu więc bez problemu znajdujemy pusty przedział. Jedziemy między innymi przez remontowaną aktualnie stację Leibnitz. W pierwszym momencie myśleliśmy, że to właśnie stąd pochodzą znane i lubiane maślane ciasteczka, jednak później zwróciliśmy uwagę, że pisownia jest trochę inna. Pociąg prowadzi bardzo miła kierpociowa. Po półgodzinnej jeździe jesteśmy w Spielfeld-Straß. Jest to stacja graniczna ze Słowenią i następuje tu zmiana loka. Odbywa się to w ten sposób, że do składu podjeżdża słoweńska lokomotywa, wyciąga austriacką za stację, a następnie austriacka powraca sama z opuszczonymi pantografami czyli tzw. manewry z odrzutu. My natomiast przesiadamy się na desiro, którym zaliczymy sobie kikut do Bad Radkersburga. Trasa niezelektryfikowana i jak na Austrię nieciekawa. Prędkość też bardzo marna, coś około 30-40. Pociągiem jedzie wycieczka szkolna, a na czwórce na przeciwko nas całkiem ładne dziewczyny. Na stacji końcowej na wycieczkowiczów czekają rodzice, a my urządzamy ekspresową sesję zdjęciową. Tą samą trasą powracamy do Spielfeld-Straß. Nasz IC OPER GRAZ z Mariboru do Wiednia stoi już na stacji. Trwa zmiana loka w taki sam sposób jak w drugą stronę: austriacki lok wyciąga słoweńskiego, a następnie słoweński powraca z opuszczonym pantografami. Natomiast w kolejny kurs do Bad Radkersburga wyruszy skład City Shuttle ze spalinową lokomotywą Hercules. Znów znajdujemy prywatny przedział a pociąg prowadzi ta sama kierpociowa, z którą jechaliśmy z Graz do Spielfeld-Straß.
Na tablicy kierunkowej również CMK wypisana tak jakby była stacją pośrednią. W tym pociągu są gniazdka w polskich wagonach. Postanawiamy sprawdzić czy działają - nie działają. Podczas krótkiej jazdy nawiązuje się rozmowa z młodym Polakiem, któremu opowiadamy co robimy w Austrii oraz na jakim bilecie podróżujemy. Niedługo później jesteśmy na dworcu zachodnim.
( http://www.youtube.com/watch?v=_oR35rUczrw ) W każdym przedziale wyje osobno, więc na korytarzu mamy chórek. Po kilku minutach tego koncertu przez wagon przechodzi rewident z komendą "Alles aussteigen !". Wszyscy wywlekają więc swoje toboły na peron. Wagon jest przedostatni w składzie, więc cały pociąg odjeżdża na grupę postojową pozostawiając przy peronie osamotniony drugi wagon przedziałowy. Niestety nie ma po co do niego iść bo wszystkie miejsca pozajmowane, podobnie jak w odjeżdżającym nieco wcześniej EN WIENER WALZER do Zürichu. Po jakimś czasie skład powraca w perony. Wyjąca przedziałówka została zastąpiona bezprzedziałówką 1 klasy z fajnymi skórzanymi siedzeniami, jednak w tym przypadku wcale nas to nie cieszy, bo w wagonie bez przedziałów beznadziejnie się śpi. Podejrzewamy, że zdecydowano się na taki wagon, ponieważ musi to być wagon z częścią rowerową i pewnie innego nie mieli. Karteczki z rezerwacją zostały poprzekładane, ale chyba nikt tego nie przestrzegał. Pojawił się jednak problem, ponieważ bezprzedziałówka 1 klasy ma mniej miejsc niż przedziałówka 2 klasy, więc nieokarteczkowanych miejsc zostało tyle co nic. Część osób (w tym Łukasz) postanowiła iść spać do nieoświetlonej części rowerowej. Mi udało się pozostać na miejscu przy oknie, z którego mimo karteczki nikt mnie nie wywalił. Po jakimś czasie miejsce obok mnie zwalnia się, więc mogę się bardziej rozłożyć. W Salzburgu zostaję brutalnie obudzony przez panią, która wsiadła i chce usiąść.
Góry, którymi otoczone jest miasto spowija dziś mgła. Wyłaniają się zza niej jedynie ich czubki. Dworzec kolejowy jest dość sympatyczny. W dwupoziomowym holu leci uspokajająca muzyka. Automat zapowiadający ma inny, spokojniejszy głos niż na większości austriackich dworców. Odbędziemy teraz podróż do Lienz przez przełęcz Brenner, a następnie tranzytem przez Włochy. Nasz pociąg odjeżdża ze ślepego toru. Liczyliśmy na coś z otwieralnymi oknami, ale niestety zastajemy 4 przedziałówki bez jakichkolwiek tablic kierunkowych. Oprócz nas pociąg foci jeszcze jakiś inny MK. Frekwencja bardzo marna, mamy prawie prywatny wagon. Odcinek z Inssbrucka do Brennero wiedzie właśnie przez wspomnianą przełęcz. Jedziemy wąską doliną, którą poprowadzona jest również autostrada. Na trasie prawie nie ma tuneli, bo dało się ją poprowadzić między stokami gór. Nie brakuje za to wysokich wiaduktów, ale te drogowe są fajniejsze, bo idą znacznie wyżej. Stacja Brennero/Brenner leży już na terenie Włoch. Pociąg przejmuje tutaj włoski kierpoć. Jesteśmy ciekawi co będzie przy kontroli biletów. Następuje ona niedługo po odjeździe. Kierownik długo przypatruje się Sommerticketowi Łukasza, po czym pyta go jak ma na imię. Po uzyskaniu odpowiedzi duma nad biletem jeszcze chwilę, następnie oddaje, mówi "Ciao, ciao!" i odchodzi. Coś nam się wydaje, że chyba nie miał zielonego pojęcia co to za bilet, ale Włosi jak to Włosi wszystko mają gdzieś. 
Nazwy stacji zapisane są dwujęzycznie. Na stacji Fortezza/Franzensfeste nieco dłuższy postój więc wyskakujemy na fotki. Włoski kierpoć woła do nas, że nie musimy się spieszyć. Na stacji stoi flirt oraz kilka lokomotyw E464, z wyglądu podobnych do naszych EU11 i EU43, które trafiły do Włoch, jednak E464 różnią się tym, że posiadają tylko jedną kabinę. Po odjeździe jedziemy jeszcze chwilę wzdłuż autostrady i rzeki a następnie odgałęziamy się od magistrali, która biegnie dalej w kierunku Trydentu i Werony. Nazwy stacji w dalszym ciągu dwujęzyczne, jak na całym odcinku tranzytowym. Góry już trochę łagodniejsze. Za San Candido / Innichen ponownie wjeżdżamy na teren Austrii.
Tutaj rozstaję się z Łukaszem, który udaje się teraz do Passau, bo ma tam kogoś do odwiedzenia, więc od razu wsiada w talent w kierunku Klagenfurtu. Ja natomiast zjeżdżam do domu - po 4 dniach bez bieżącej wody najwyższy czas. Mam chwilę czasu do EASYBANKU, więc urządzam sesję zdjęciową. Przed budynkiem dworca pomnik parowozu, a sam budynek o dość ciekawej architekturze. Gdy ostatnio jechałem EC EASYBANK też w sobotę to w początkowej części składu prawie nikogo nie było, więc liczę że dziś będzie tak samo i ustawiam się na początku peronu. Moje przypuszczenia się sprawdzają i mam prawie prywatny wagon, więc mogę się rozłożyć w przedziale i trochę podrzemać. Podróż do Wiednia bez żadnych przygód i o 19:28 meldujemy się na dworcu Meidling. Przy tym samym peronie szykuje się do odjazdu EN ALLEGRO TOSCA do Rzymu jadący przez przejście Arnoldstein - Tarvisio. Na fotkę załapuje się też S-bahn do Stockerau. Na Westbahnhof przedostaję się RailJetem Budapeszt - Salzburg.
Gdy przychodzi kierpociowa z kontrolą okazuje się, że nie może kupić biletu płacąc kartą, którą ma ze sobą. Słyszy więc, że w takiej sytuacji ma wysiąść na najbliższej stacji. Niestety dla niej CHOPIN (w przeciwieństwie do EC) ma postój handlowy w Hohenau. Uświadamiamy ją, że to jest zadupie i żeby absolutnie tam nie wysiadała, ponieważ o tej porze nie wróci już stamtąd do Wiednia. Na szczęście kierpociowa już jej nie nęka i udaje się przejechać na gapę do Břeclavi. Po przyjeździe udajemy się do holu dworca. Podczas gdy ja kupuję bilet, ona wybiera kasę z bankomatu. Zauważyłem jednak, że jest trochę niekumata, więc na wszelki wypadek postanawiam zaczekać obok kasy. Jak się okazało dobrze zrobiłem, bo mimo że wytłumaczyłem jej jak ma dalej jechać ona podchodzi do kasy i pyta o Hodonín. -,- Zaniepokojona kasjerka mówi jej, że do Hodonína pociąg jest dopiero nad ranem. Włączam się więc do rozmowy i mówię dokąd Słowaczka chce jechać. Kasjerka sprawdza połączenie w komputerze (CHOPIN + EXCELSIOR) i daje jej wydruk. Okazuje się, że i tak konieczna jest płatność kartą bo kobieta wybrała za mało pieniędzy. Z płaceniem za bilet chyba już sobie sama poradzi, więc odchodzę, jednak ta woła mnie żebym na nią poczekał bo boi się sama wracać na peron. W międzyczasie odbyła się wymiana wagonów pomiędzy METROPOLEM i CHOPINEM. Chyba znalazło się gdzieś jakieś lepsze miejsce, ponieważ parka która oglądała film na laptopie opuszcza nasz przedział. Dzięki temu możemy z Francuzem rozłożyć siedzenia i jechać wygodniej. Wszystko odbyło się planowo, więc w Bohumínie również jesteśmy planowo. Oglądam sobie manewry żeby wytracić trochę czasu, a następnie przechodzę do Chałupek. Tam jak zawsze wsiadam w polski kibel, kupuję bilet i o 6:00 jestem w Kędzierzynie.