Po jakimś czasie wszystko wraca do normy i znowu idą reklamy typu „PKP IC – Europejski Standard Podróżowania”. Przed samym Poznaniem korzystam z toalety. Gdy chcę ją opuścić z niepokojem stwierdzam, że drzwi nie da się otworzyć. A telefon został w przedziale… Kręcę zamkiem w prawo i w lewo szarpiąc się z drzwiami ale dalej nie mogę wyjść. Po dłuższej chwili takiego mocowania się (które później przerodziło się w walenie w drzwi i wołanie pomocy ) udaje się otworzyć drzwi od zewnątrz komuś kto szykował się już do wysiadania w Poznaniu. Podobna sytuacja spotkała mnie kiedyś w GÓRNIKU. Chyba przestanę się zamykać w pociągowych toaletach.
Bilety są kartonikowe, jak za dawnych czasów. Pierwszy fotostop w Gnieźnie. Niestety jest jeszcze zupełnie ciemno, a za chwilę wjedziemy już na zaliczany odcinek. Tłum fotografujących o 6 rano powoduje zdziwienie drugiego tłumu, który przy tym samym peronie czeka na osobówkę do Poznania. Niektórzy z naszego pociągu dziwią się widząc aż taką frekwencję do Poznania w sobotni poranek. Na osobówce przyjeżdża jeden EN57, który już jest zawalony, więc mieszkańcy Gniezna będą jechać jak sardynki. Odjazd z Gniezna opóźniliśmy o 20 minut ale niestety i tak jest ciemno. Na szczęście jedziemy przez miasto, więc coś niecoś widać. Po kilku minutach jesteśmy na stacji Gniezno Winiary. Tutaj będziemy mieć dłuższy postój, ponieważ musimy poczekać jeszcze na jakieś osoby, które mają się dosiąść. Moje fotki z tej stacji bardzo kiepskie ze względu na ciemność. Do tego strasznie zimno, więc ciężko zrobić ostre zdjęcie z ręki. Gdy ruszamy w dalszą drogę jest już jaśniej, więc można porządnie zaliczać. Pierwszy postój to Janowiec Wielkopolski. Wyniknęło małe zamieszanie, gdyż najpierw poszła informacja, że będzie można wyjść na fotostop, a po chwili okazało się, że jednak nie. Na szczęście na górnym pokładzie można uchylać okna i wystawić aparat na zewnątrz. Podczas przejazdu nieczynnymi liniami zawsze można obserwować ciekawe reakcje miejscowych ludzi, którzy od lat nie widzieli u siebie pociągu pasażerskiego. W oknie jednego z budynków goły tatuś z dziećmi, których obudziło trąbienie lokomotywy. Wszyscy z nosami przytkniętymi do szyby i zdziwieni co się dzieje. Kolejny fotostop, na którym już prawie wszyscy wychodzą to Damasławek. Stacja to obraz nędzy i rozpaczy. Zarośnięte perony i wejścia do tunelu straszące tablicami o zakazie wstępu. Niestety rozkład przewiduje tylko 1-minutowe postoje na stacjach, więc zdjęcia trzeba robić sprawnie i szybko. Na wyjeździe jeszcze fotka nastawni. Następny postój to 4-kierunkowy węzeł Kcynia. Przecinają się tutaj linie z Gniezna do Nakła (którą jedziemy) oraz z Poznania przez Wągrowiec do Bydgoszczy przez Szubin. Pociągi pasażerskie kursują na odcinku Poznań-Gołańcz, a odcinek Gołańcz-Kcynia jest nieprzejezdny. Są podobno jednak plany reaktywacji tej trasy. Na tej stacji zejścia do tunelu zabite blachami zupełnie. Całą stację obsługuje jeden dyżurny, więc ma trochę biegania. Krajobrazy na linii urozmaicone, raz lasy, raz pola. Im dalej na północ tym trasa robi się coraz bardziej pofałdowana. Jest strasznie zimno, oszronione pola świadczą, że temperatura jest poniżej 0. Do tego wieje wiatr. Ktoś z pociągu wyczytał w internecie, że odczuwalna w tych rejonach to -8…
Na czynnych liniach przejeżdżający pociąg nie robi na zwierzętach żadnego wrażenia. Na tym odcinku mamy fotostop na stacji Więcbork. Widać wyraźnie, że znajdująca się tu tablica z nazwą stacji kiedyś była w Wysokiej Krajeńskiej. Podobne cyrki były kiedyś na trasie Sosnowiec-Sławków z tym że tam stare nazwy przebijały dużo bardziej no i przede wszystkim jest to linia czynna w ruchu pasażerskim. Do dziś jestem ciekaw ilu ludzi wysiadało w Sosnowcu Porąbce myśląc, że to Sławków. Wyjazd z Więcborka w kierunku Nakła ciekawie komponuje się z nieczynną nastawnią, semaforami kształtowymi oraz wiatrakiem. Jak przy każdym pociągu imprezowym, podczas jazdy przez okna regularnie mijamy focistów, którzy gonią nas samochodami albo po prostu czają się gdzieś na szlaku. Zawsze miałem dla nich podziw, że chce im się dostawać nieraz w różne trudno dostępne miejsca, aby wykonać jakąś ciekawą fotografię. Ja jako zaliczak wolę siedzieć sobie wygodnie w pociągu. 
Zatrzymujemy się jeszcze na chwilę na stacji Sępólno Krajeńskie, jednak tylko kilka osób zdecydowało się wyskoczyć na szybkie zdjęcia. Na stacji ciekawy drewniany budynek.
Odjeżdżając z Chojnic mijamy wagonownię w której bohuny oraz bonanzy w pomorskim malowaniu PR. Kierując się po łuku w lewo wjeżdżamy na nasyp, żeby niedługo później przeciąć po wiadukcie linię w kierunku Tczewa (linia do Wierzchucina odchodzi zwyczajnie w prawo). Na kolejnym odcinku jedynie krótki postój w Brusach, bez wychodzenia na zdjęcia. Pierwszy etap podróży kończy się w Kościerzynie. Część osób uda się teraz na zwiedzanie skansenu, jednak przy takiej temperaturze to trochę im współczuję. Skansen znajduje się bezpośrednio przy torach, ale żeby do niego dotrzeć trzeba zrobić dość spore koło ulicą i po wiadukcie. Dołącza kol. Piotrek, za sprawą którego zostaję zapoznany z kol. Łukaszem, który również jechał z Poznania tylko w innym wagonie. Zaplanowany był tu dłuższy postój, ale ze względu na opóźnienie lokomotywa robi szybki oblot i pociąg JELEŃ do Bytowa jest gotowy do startu.
Będziemy tu zmieniać kierunek jazdy. Istnieje możliwość wjazdu na linię do Bytowa z pominięciem stacji, jednak nie wiem czy łącznica jest czynna. Poza tym sama linia do Bytowa funkcjonuje jako bocznica spółki Pol-Miedź-Trans i nasz wjazd na nią odbywa się na trochę innych zasadach (oficjalnym pociągiem pasażerskim jesteśmy tylko na odcinku Kościerzyna-Lipusz i z powrotem). Oblot oczywiście dokładnie obfotografowany przez większość uczestników. Po zmianie czoła musimy jeszcze zostać wypchani za stację (w kierunku Chojnic) w celu przestawienia się na inny tor, ponieważ z tego, na który wjeżdża się z Kościerzyny nie ma możliwości wyjazdu na Bytów. Poruszamy się z bardzo niską prędkością oscylującą w granicach 10-20 km/h. Przejazd 24 km z Lipusza do Bytowa zajmuje nam prawie 1,5 godziny. Na trasie przeważają gęste lasy, które w połączeniu z prędkością oraz nocą spędzoną na poznańskim dworcu powodują, że jazda jest monotonna. Monotonię od czasu przerywają widoki na pofałdowany teren, nierzadko z jeziorem. W pewnym momencie mijamy pasące się stado żubrów. Podróż tym odcinkiem odbywam nie w swoim wagonie tylko w towarzystwie Piotrka i Łukasza. Tematy rozmów oczywiście kolejowe, do których przyłączają się też MK z przeciwległej czwórki. Na samym wjeździe do Bytowa wielki napis, w którym ktoś wyraża miłość do swojej ukochanej. Obok napisu wielki malunek pewnej męskiej części ciała. Na stacji Bytów jedynym nowoczesnym obiektem jest wiadukt drogowy przecinający tory z peronami. No i budynek dworca prezentuje się w miarę przyzwoicie bo ma wyremontowany dach. Spacerujący po stacji mężczyzna pyta co to za święto, że pociąg przyjechał. Wraz z Piotrkiem i Łukaszem robimy sobie pamiątkowe zdjęcie na tle bytowskiego dworca. Po zmianie czoła, która trwała dość długo toczymy się z powrotem tą samą trasą. Niestety godzinne opóźnienie utrzymuje się. W Lipuszu ponownie najpierw wyjeżdżamy za stację w kierunku Chojnic, aby wtoczyć się na tor, z którego można pojechać w pożądanym przez nas kierunku. Robi się trochę napięta sytuacja, ponieważ za 20 minut dotrze tutaj regio z Chojnic i dyżurny ma wątpliwości czy zdążymy przed nim uciec do Kościerzyny. Początkowo chce nas zatrzymać na stacji, ale przepuszczenie osobówki oznaczałoby jednak znaczne powiększenie naszego opóźnienia i groźbę, że nie zdążymy przejechać przed zamknięciem posterunków na linii. Ostatecznie w ekspresowym tempie wykonany zostaje oblot składu i najszybciej jak się da jedziemy do Kościerzyny. Docieramy tam chwilę po 17:00, więc opóźniamy osobówkę tylko o niecałe 5 minut.
W ostatnich resztkach światła widzimy pokonywany przez nas dzisiaj po raz 4. odcinek Kościerzyna-Lipusz. Dalej jest już zupełnie ciemno, więc to by było na tyle jeśli chodzi o oglądanie widoków. Nasze opóźnienie wynosi 70 minut, a to oznacza, że nie zdążymy do Krzyża na odjazd TLK PRZEMYŚLANIN, którym planowałem wracać. Trochę nieciekawa sytuacja, bo jeśli na niego nie zdążę to musiałbym spędzić kolejne pół nocy na dworcu w Poznaniu i wracać ROZEWIEM razem z kibicami z poprzedniej nocy. Ponadto gratisowa godzina ze względu na zmianę czasu. Swoją drogą godzinny postój obu ROZEWII wypada właśnie w Poznaniu, więc biorąc pod uwagę kibiców może być średnio ciekawie (jak się później dowiedziałem rozpylili kilka gaśnic na peronie a w drodze do Wrocławia też mocno rozrabiali). Na szczęście okazuje się, że oprócz mnie jeszcze kilkanaście osób planuje wracać PRZEMYŚLANINEM, więc jest nadzieja, że może skomunikują. W Chojnicach odpinamy polsata, a jego miejsce zajmuje ponownie SU45. Kierujemy się na linię do Piły. W Złotowie mieliśmy mieć kilka minut postoju, ale skracamy go prawie do zera. Dzięki temu gubimy kilka minut ale to i tak za dużo by być w Krzyżu na odpowiednią godzinę. Na szczęście po jakimś czasie obsługa pociągu informuje, że PRZEMYŚLANIN będzie na nas czekać, podobnie jak ostatnia osobówka do Gniezna w Poznaniu. W Pile wysiada kilka osób. Jak się później dowiedziałem tutaj też było trzymane skomunikowanie z regio do Poznania.