INFO KOLEJ - forum kolejowe

Hobby - Pierwsza podróż dalekobieżna w USA - Lancaster do Milwaukee
barciur - 24-12-2014, 18:34
Temat postu: Pierwsza podróż dalekobieżna w USA - Lancaster do Milwaukee
Niniejszym prezentuję raport z wycieczki kolejowej z dnia 31 października 2014 roku z miasta Lancaster w stanie Pensylwania do Milwaukee w stanie Wisconsin, w tym prezentacja opcji sypialnych amerykańskich kolei.

Wszystkie zdjęcia są w poście w formie miniaturki, można na niego kliknąć by zobaczyć pełny rozmiar.

Wycieczka składała się z podróży trzema pociągami:
- Lancaster - Pittsburgh pociągiem Pennsylvanian (459 km, rozkładowy czas jazdy 6:13)
- Pittsburgh - Chicago pociągiem Capitol Limited (774 km, rozkładowy czas jazdy 9:46)
- Chicago - Milwaukee pociągiem Hiawatha (138 km, rozkładowy czas jazdy 1:30)

Na początku przedstawię parę informacji specyficznych do podróży kolejami USA. W znakomitej większości tory należą do prywatnych firm przewozowych i to one panują na nich - kolej pasażerska jest często traktowana jako niechciany intruz, gdyż przynosi nikłe zyski z opłat za dostęp do infrastruktury w porównaniu z ogromnymi zyskami z przewozów towarowych. Pociągi towarowe często mierzą niecałe 2 km długości, składają się ze 150-200 wagonów i jadą jeden za drugim. Niesamowity widok.

Ponadto, cała trakcja poza odcinkiem Korytarza Północnowschodniego (Boston - Nowy Jork - Filadelfia - Waszyngton) który należy do AMTRAKa, jest spalinowa.

W ostatnich miesiącach pociąg Capitol Limited natrafiał na ogromne problemy w okolicach węzła Chicago, gdyż Norfolk Southern (właściciel tej linii kolejowej) przeprowadzał remonty oraz napotkał niespotykany i największy od 2008 roku napływ pociągów towarowych. To sprawiło, że opóźnienia sięgały regularnie 3-6 godzin. AMTRAK przed wyjazdem wystosował do mnie e-mail z informacją o spodziewanych opóźnieniach "przekraczających 4 godziny". Na miesiąc wrzesień średnie opóźnienie wyniosło 300 minut w obie strony. Na moje szczęście jednak sytuacja znacznie się poprawiła w ostatnich 2 tygodniach dzięki zakończeniu niektórych projektów modernizacyjnych oraz wprowadzeniu objazdów dla pociągów towarowych i ja nie miałem problemów.

Czas na podróż. Mapa podróży:
http://i.imgur.com/9rww8tBm.png
Bilety:
http://i.imgur.com/BZmwSuKm.jpg

Pierwsza część podróży odbyła się w zwykłym wagonie dalekobieżnym Amfleet II (rok produkcji 1981) w którym mieści się 59 miejsc siedzących, podczas gdy w krótkodystansowej wersji, Amfleet I, mamy 84 siedzenia w wagonie.

Zaraz po pracy w piątkowe popołudnie wybrałem się na dworzec.
http://i.imgur.com/sIAtVu3m.jpg
Pociąg z Nowego Jorku miał opóźnienie 30 minut, więc okazało się, że nie musiałem się spieszyć. W międzyczasie na stację wjechał pociąg towarowy.
http://i.imgur.com/c4lGLVfm.jpg

Po 30 minutach spóźnienia prowadzony przez spalinową lokomotywę P42DC produkcji amerykańskiej wjechał na peron.

Maksymalna prędkość tej lokomotywy to 177 km/h, ale na trasach poza północnowschodnim korytarzem, pociągi AMTRAKa nie osiągają prędkości wyższej niż 125 km/h.
http://i.imgur.com/O2TMjgym.jpg

Wagon Amfleet II, stylizowany na samoloty.
http://i.imgur.com/0fXuV9Dm.jpg

Miejsca na nogi jest naprawdę dużo - nie ma żadnego problemu z wyciągnięciem się, ponadto dostępna jest podstawka na nogi. Podróż, nawet daleka, jest więc wygodna.
http://i.imgur.com/vN4SE8Zm.jpg
http://i.imgur.com/8KPn3mMm.jpg

Dojazd do Harrisburga, gdzie kończą się tory AMTRAKa i drut. Tutaj zaczyna się własność firmy Norfolk Southern.
http://i.imgur.com/MLTWFmOm.jpg

Przejazd przez rzekę Susquehanna
http://i.imgur.com/9m8bdZlm.jpg

http://i.imgur.com/K9wuFmfm.jpg

W czasie podróży wybrałem się do wagonu barowego.
http://i.imgur.com/yQ5RC0ym.jpg

Z 40 minutowym opóźnieniem dojechaliśmy do stacji Pittsburgh. Opóźnienie było mi nawet na rękę, gdyż i tak trzeba czekać planowo 4 godziny na przyjazd pociągu z Waszyngtonu do Chicago.

Na peronie w Pittsburghu
http://i.imgur.com/TdVrFGTm.jpg

Zjazd schodami do poczekalni i poczekalnia
http://i.imgur.com/07URmB0m.jpg

http://i.imgur.com/VH31Id6m.jpg

Oprócz mnie na dworcu na pociąg do Chicago czekało ok. 20 osób. Uciąłem pogawędkę ze starszą kobietą, która była w drodze do Los Angeles. Powiedziała mi, że ostatnie 4 lata w życiu jej nie wyszły i postanowiła wrócić do domu...

Rozkład na takiej stacji nie jest trudny do ogarnięcia Wink
http://i.imgur.com/Gqb6hNrm.jpg

Do tego pociągu można nadać bagaż:
http://i.imgur.com/EmvpGnfm.jpg

O 23:20, o 25 minut za wcześnie, wjechał na peron pociąg Capitol Limited. Procedura wchodzenia do pociągu wygląda tak, że konduktor wychodzi do drzwi peronu (na górze) i skanuje bilety wszystkich przed wejściem na peron. Nikt się nie pcha, nikt nie ucieka, wszyscy grzecznie stoją w kolejce i czekają na wyjście na peron.

Kiepska jakość, ale było ciemno i byłem w ruchu więć ciężko mi było zrobić lepsze zdjęcie. Po lewej stronie pociąg Capitol Limited, składający się z piętrowych wagonów Superliner - 2 wagony sypialne, wagon restauracyjny i kilka wagonów zwykłych. Po prawej stronie dalej stoi pociąg którym przyjechałem z Lancastera.
http://i.imgur.com/EQg2tw0m.jpg

Kilka słów o usługach sypialnych w USA. Są trzy główne rodzaje:
"Roomette", którą jechałem. Jest to mały pokoik z dwoma fotelami, które rozkładają się tworząc łóżko. Do tego jest łóżko składane górne. Łóżka leżą równolegle do torów, a nie jak w sypialnym, prostopadle, więc tak jakby leżymy wzdłuż torów i łóżko zajmuje całą długość i prawie całą szerokość pokoju. Pokój dla dwóch osób, najtańsza opcja sypialna w USA.

Pokój sypialny wygląda podobniej do sypialnych w Polsce: 2 łóżka, ale do tego jest toaleta z prysznicem.

Pokój sypialny dla rodziny: dwa łóżka dla dorosłych i dwa małe łóżka dla dzieci. Brak łazienki. Najdroższa opcja.

Jeśli chodzi o koszta - ceny w AMTRAKu są w pełni dynamiczne. Im większy popyt na pociąg lub mniejsza dostępność pokojów, tym większa cena. Ponadto, dopłata jest w pełni uzależniona od odległości oraz trasy. Niektóre trasy są droższe, niektóre tańsze - wszystko zależy od popytu. To samo tyczy się zresztą biletów zwykłych. Ceny są też czasem wyższe w lecie na niektóre pociągi.

Pokój kupuje się w całości – a nie tak jak w Polsce, na miejsce. To oznacza, że niezależnie od tego, czy jedziesz sam czy z kimś, cena za pokój jest taka sama. W cenie są posiłki - zależnie od długości podróży. Ja do Chicago miałem wliczone śniadanie a w drodze powrotnej kolację. Za sam pokój zapłaciłem $113, ale w dniu wyjazdu trzeba było zapłacić prawie $300. Do Kalifornii jednak, gdzie podróż trwa 52 godziny i wliczone jest dużo więcej posiłków, za taki pokój trzeba zapłacić najmniej $500, a najwięcej nawet $800.

Oto zdjęcia roomette (nie moje). Widok na konfigurację dzienną z korytarza:
http://i.imgur.com/JxLtrwXm.jpg
I widok na konfigurację nocną [dla jednej osoby] z wnętrza pokoju:
http://photos1.blogger.com/img/202/5957/320/sleeper-roomette_a42.jpg
Jak widać, po rozłożeniu łóżka miejsca jest bardzo mało - na tyle mało, że nie ma gdzie położyć bagaży.

Bagaże jednak większość osób zostawia na dole na półkach bagażowych i nie ma z tym problemu - nikt nie martwi się o kradzieże. Oprócz tego większy bagaż można też oczywiście nadać.

Tak wygląda korytarz na piętrze w sektorze "roomette" - pokoje znajdują się po obu stronach korytarza:
http://i.imgur.com/cFp3scDm.jpg

A tak wygląda korytarz w sektorze sypialni:
http://i.imgur.com/kl5Rsnpm.jpg

Po wejściu do pokoju przyszedł na górę steward mojego wagonu, przywitał się i poinstruował jak obsługiwać światła oraz ogrzewanie, gdzie znajduje się wagon restauracyjny, o której godzinie jest śniadanie itp. W wagonie dostępne są woda, kawa oraz soki dla pasażerów w przedsionku między strefą sypialni i pokojów.

Tutaj krótka prezentacja mojego pokoju w nocy: http://www.youtube.com/watch?v=HtxxvBQsaTI

Po krótkiej obserwacji przemijającego świata z okna, poszedłem spać, gdyż było już po północy.

Obudziłem się około godziny 6:30, przez komunikat o otwarciu wagonu restauracyjnego na śniadanie. Poszedłem jednak dalej spać i następny komunikat który mnie obudził to zamknięcie wagonu restauracyjnego – nastąpiło to na 1,5h przed planowanym przyjazdem. Gdzieś w międzyczasie zmieniła się strefa czasowa na centralną.

Niestety, przespałem swoje śniadanie, ale przez to przynajmniej wyspałem się, więc tragedii nie było. Na ziemi widać było trochę śniegu:
http://i.imgur.com/qYbab7Jm.jpg

Ale śnieg szybko stopniał. Przez "korki" na trasie spowodowane przez pociągi towarowe złapaliśmy 55 minut opóźnienia, ale jak wcześniej mówiłem, jest ono naprawdę małe i prawie niezauważalne.

Tak wygląda siedzenie w pokoju, jak już steward złożył moje łóżko. Jest ono bardzo szerokie.
http://i.imgur.com/NcxZHpRm.jpg

Pierwszy widok na Chicago:
http://i.imgur.com/8Rq6qz6m.jpg

Coraz bliżej...
http://i.imgur.com/aMzxtKmm.jpg

Szopa:
http://i.imgur.com/ThnUF7Vm.jpg

Taki sam wagon, w którym się znajduję:
http://i.imgur.com/cM0x1IJm.jpg



Do stacji Chicago union"" Station dojechaliśmy o 10 czasu Chicago.

Wjazd na stację: http://www.youtube.com/watch?v=FLFzdTOhzag


Z peronu czekał nas długi spacer na stację. Tak wygląda wyjście na peron:
http://i.imgur.com/Vxyedwym.jpg

Drzwi są blokowane 5 minut przed odjazdem pociągu - nie ma swobodnego wyjścia na peron. Drzwi są też otwierane o określonej porze i wszystko odbywa się pod nadzorem.

A oto historyczny budynek union"" Station, otwarty w 1925 roku.
http://i.imgur.com/9SGcH5nm.jpg

http://i.imgur.com/iJihMN9m.jpg

Słynne schody na których nagrywane było sporo filmów, m.in. scena strzelaniny w Nietykalnych:
http://i.imgur.com/4KuxA9Sm.jpg

Większośc stacji jednak znajduje się pod ziemią w trochę nowocześniejszych budynkach. Główna strefa stacji służy jako poczekalnia.

Czasami na tego typu dworcu w USA można się poczuć jak na lotnisku. Stanowisko odprawy:
http://i.imgur.com/HZO9Mjcm.jpg

Oraz odbiór bagażu:
http://i.imgur.com/MO9YJr1m.jpg

Ponadto, wchodzenie na pokład jest podobne do lotniska: specjalne strefy poczekalni blisko bram wejściowych. Najważniejsza jednak różnica jest taka, że nie ma żadnych kontroli bezpieczeństwa no i w dalszym ciągu jest to pociąg, a nie samolot. Mr. Green

Pociag do Milwaukee mogłem sobie wybrać, gdyż jeździ 6 par dziennie. Postanowiłem więc spędzić parę godzin w Chicago przed wyjazdem. Wszedłem na drugą najwyższą wieżę na świecie - 442 metrową Willis Tower, znaną kiedyś jako Sears Tower. Poniżej prezentuję kilka zdjęć:

Widok na Jezioro Michigan:
http://i.imgur.com/dXXDnF8m.jpg

Widok na główną część miasta:
http://i.imgur.com/dL9va91m.jpg

Widok na stację:
http://i.imgur.com/InAglqmm.jpg

Widok w dół Wink
http://i.imgur.com/2NpRWlsm.jpg

Następnie pojechałem do Milwaukee. Do Milwaukee jeździ pociąg z innymi wagonami krótkodystansowymi - Horizon fleet, wyprodukowane przez Bombardiera pod koniec lat 80. Wyglądają one o wiele bardziej jak prawdziwe wagony, a nie samoloty jak Amfleet. Wewnątrz bardzo przypominają jednak wagony Amfleet:

http://i.imgur.com/akbtJnFm.jpg

http://i.imgur.com/1CuhTVDm.jpg

Tak wygląda pociąg z wagonami Horizon na zakręcie:
http://i.imgur.com/Y2wgIFem.jpg

Dworzec w Milwaukee wygląda bardzo podobnie do lotnisk:
http://i.imgur.com/ztnewVrm.jpg

Na "mojej" trasie (Harrisburg-Filadelfia) kursują krótkodystansowe Amfleety. Tam, gdzie nie ma peronów dostosowanych do wysokości tych wagonów, konduktor musi manualnie wysunąc schody i otworzyć drzwi. Na kilku stacjach z wysokimi peronami, otwierane są wszystkie drzwi automatycznie. Nie ma jednak czegoś takiego, jak pasażer otwierający sobie drzwi w pociągu.
Tutaj jest trochę inaczej - wszystkie Horizony mają wbudowane na stałe schody, ale drzwi są również manualne. Konduktor w pociągach Hiawatha otwiera drzwi dwóch wagonów w środku i... stawia taboret, żeby nie było zbyt dużego skoku między schodami a peronem.
http://i.imgur.com/2Jd1Gmum.jpg

Podczas pobytu w Chicago odwiedziłem popularne Jackowo, czyli polską dzielnicę Chicago. Widziałem m.in. takie widoki:
http://i.imgur.com/Lhzud0bm.jpg


Po dniu spędzonym w Chicago, z mostu zwodzonego mogłem dostrzec peron z pociągiem czekającym na odjazd.
http://i.imgur.com/o8ztMkOm.jpg

Po wejściu na dworzec sprawdziłęm ekran odjazdów:
http://i.imgur.com/3ONX4jGm.jpg

.. i udałem się do Metropolitan Lounge - odpowiednika tego typu Business Lounge na lotniskach, tylko dla pasażerów First Class i Business Class. Jako pasażer First Class miałem do niej dostęp.

W tej poczekalni jest bardzo przytulnie i bardzo spokojnie no i panuje inna atmosfera. Oprócz spokoju można też zjeść drobne przekąski w postaci paluszków, chipsów itp. oraz zimnych napoi.
http://i.imgur.com/QSvTrJdm.jpg

http://i.imgur.com/n0foYoxm.jpg

Ponadto, pasażerowie podróżujący w wagonach sypialnych pierwsi wchodzą na pokład, prosto z Metropolitan Lounge. O godzinie 18:00 zabrano nas do pociągu, który miał odjechać o 18:40.

To mój wagon:
http://i.imgur.com/MznbxWwm.jpg

Tutaj ciekawostka: konduktor sprawdza bilety wszystkim, przechodzi przez cały pociąg. Dzieje się to zaraz po odjeździe ze stacji - do moich drzwi konduktor zapukał 20 minut po odjeździe. Zupełnie inna sytuacja niż w Polsce, gdzie konduktor przychodzi czasem po 4-5 stacjach. Tutaj nie da się przejechać bez sprawdzonego biletu - w krótkodystansowych pociągach konduktor przechodzi przez cały pociąg po każdej stacji, zostawiając przy siedzeniu karteczkę z informacją dokąd jedzie dany pasażer. Bilet więc trzeba pokazać tylko raz. W pociągach dalekobieżnych takich jak ten, sprawdza bilety na wejściu do pociągu (tak jak w drodze do Chicago).

Wszystkie bilety są elektroniczne, więc nie ma różnicy, czy są wydrukowane w domu czy w kasie czy w automacie - wszystko jest ze sobą połączone, więc bilet kupiony w domu można wydrukować w kasie, w biletomacie itp. Można mieć też bilet na smartfonie.

Drzwi wyjściowe w Superlinerze:
http://i.imgur.com/nvoDWFLm.jpg

Korytarz z toaletami i prysznicami na dolnym piętrze wagonu sypialnego:
http://i.imgur.com/Ck566M9m.jpg
Po około 30 minutach podróży przyszła główna stewardessa która spytała o rezerwację na kolację. Wybrałem godzinę 19:30 i o tej porze też wezwano rezerwacje na 19:30 do wagonu restauracyjnego. W wagonie restauracyjnym sadza się ludzi obcych razem, więc siedziałem ze starszym małżeństwem podróżującym z Oklahomy do Waszyngtonu oraz kobietą w drodze z Chicago na Florydę. Jest to bardzo fajny sposób na poznanie nowych ludzi i usłyszenie ciekawych historii przy kolacji.

Kolacja składała się z sałatki, dania głównego i deseru. Gdybym był pasażerem Coach class, czyli na polski mówiąc drugiej klasy, musiałbym za takie danie w wagonie restauracyjnym zapłacić około 40 dolarów - a nie miałbym własnego pokoju, wiec pieniędzy wydanych na pokój sypialny wcale nie żałuję.

Następnie podróz przebiegała bez problemów, zatrzymywaliśmy się kilka razy na kilkanaście minut ze względu na zatory związane z pociągami towarowymi. Około 23 postanowiłem pójśc spąć, gdyż o 5:05 miałem planową przesiadkę. Steward powiedział, że obudzi mnie pół godziny przed przyjazdem do Pittsburgha.

Stało się to o godzinie 6, co po raz kolejny było mi na rękę, gdyż pociąg do Nowego Jorku odjeżdżał o 7:30 - skrócił się więc mój pobyt w poczekalni oraz wydłużył się mój sen.

W drodze powrotnej nie było problemów. Zamknięte były dwa pierwsze wagony ze względu na wycieczkę szkolną. To sprawiło, że było trochę ciaśniej i musiałem z kimś siedzieć. Siedziałem jednak ze starszą kobietą z którą zacząłem rozmawiać i ostatecznie przegadaliśmy prawie całą podróż.

O 12:40 dojechaliśmy do Harrisburga - stolicy stanu Pensylwania. Jeszcze 40 minut do Lancastera, ale tutaj jest planowy postój 25 minut. Wobec tego postanowiłem wybrać się na dworzec zakupić napój i coś do przegryzienia.
Tak wygląda pociąg z góry:
http://i.imgur.com/OixXk4dm.jpg
A tak wyglądała stacja w Harrisburgu:
http://i.imgur.com/uUMluFUm.jpg

Przy wyjeździe z dworca minęliśmy lokomotywę manewrową:
http://i.imgur.com/psKJGzqm.jpg
http://i.imgur.com/7AHNRXim.jpg

Po 30 minutach byłem w domu.

Tak dobiegła końca moja pierwsza podróż w dalsze rejony USA. Jestem bardzo zadowolony i jest to ciekawy kontrast do podróży w Polsce. Usługi dla pasażerów wagonów sypialnych są tutaj o wiele bardziej rozbudowane, ale można to zrozumieć - w końcu w Polsce najdłuższe pociągi jadą 12-15 godzin, a tutaj jest to dość krótki dystans. Najdłuższy pociąg jedzie ok 60 godzin na zachodnie wybrzeże. Ta podróz bardzo zapaliła moją chęć do dalszych podróży i mam nadzieję, że w najbliższych latach dane mi będzie pojechać do Kalifornii właśnie na pokładzie pociągu.

Dziękuje serdecznie za uwage i pozdrawiam! Jeśli ktoś ma jakieś pytania to jak najbardziej odpowiem na wszystkie.
Skolmi - 02-01-2015, 17:28
Temat postu: Re: Pierwsza podróż dalekobieżna w USA - Lancaster do Milwau
barciur napisał/a:
w krótkodystansowych pociągach konduktor przechodzi przez cały pociąg po każdej stacji, zostawiając przy siedzeniu karteczkę z informacją dokąd jedzie dany pasażer


O to, to. Ale mi się przypomniało. Nie tylko je zostawiali, ale i potem zbierali Smile
ikarek - 29-03-2015, 19:21
Temat postu:
No proszę. Dopiero teraz trafiłem na taką fajną relację. Świetna robota, dzięki, przynajmniej w taki sposób mogę choć trochę poczuć ten klimat, bo raczej w realu się nie zanosi Smile

2.0 Powered by phpBB modified v1.9 by Przemo © 2003 phpBB Group