). O 6:58 wsiadam w Pendolino do Warszawy. Ponieważ również w kasie można już wskazywać konkretny wagon i miejsce, wybrałem czwórkę ze stolikiem w wagonie 7, który zawsze jest pusty, bo system umieszcza ludzi po kolei od najniższego wagonu. Po raz pierwszy będę mógł obejrzeć protezę koniecpolską po modernizacji (dotychczas za jasnego miałem przejechany tylko odcinek Opole-Fosowskie). W okolicach Fosowskiego przynoszą napój. Wydaje się, że jedziemy parę chwil, a już jesteśmy w Częstochowie Stradom, gdzie do mojego wagonu wsiadają pojedyncze osoby. Następnie jedziemy odcinkiem umożliwiającym przejazd na linię w kierunku Kielc z pominięciem Częstochowy Osobowej. Jest on dość długi i przez moment wiedzie wzdłuż linii tramwajowej do Stadionu Raków (pociąg jedzie w wykopie, a tramwaj wyżej). Na kieleckim odcinku protezy nie wszystkie perony już zmodernizowane, poczynając od Julianki przez kilka kolejnych stacji. Zaliczam łącznicę Żelisławice-Włoszczowa Północ, którą wjeżdżamy na CMK. W pewnym momencie z głośników kilkukrotnie rozlega się sygnał dźwiękowy (ale inny niż przed zapowiedziami stacji). Dłuższą chwilę po tym kierownik podaje informację o zakazie palenia. Co ciekawe ani w Opolu ani w Częstochowie nie było dzisiaj Chopina oraz Ivony straszącej opłatą 650 zł za brak biletu. Punktualnie docieram na Wschodni. Skład po chwili odjeżdża na Grochów. Z odjeżdżającego składu wychyla się mechanik i coś do mnie mówi, ale z całego zdania zrozumiałem tylko słowo „zdjęcia”, więc nie wiem o co mu chodzi. 
Aby dostać się do holu dworca muszę zrobić koło, ponieważ wyjście z głównego tunelu jest zamknięte, ze względu na to, że 2 dni temu zarwał się sufit.
Niektóre stacje i przystanki na odcinku Tłuszcz-Wyszków są zmodernizowane i posiadają wiaty takie same jak na odcinku Warszawa-Działdowo. Materiały do modernizacji tego odcinka pochodzą właśnie z tamtej linii. Na trasie nie ma żadnych nadzwyczajnych widoków, raz pola, raz lasy, prędkość też nie powala. Na stacji Przetycz mijanka z pociągiem przeciwnej relacji, również na szynobusie. Przed samą stacją końcową mijamy dość długą grupę towarową, żeby w końcu wtoczyć się w perony. Ostrołęka wita mnie deszczem, który przechodzi w lekki grad. Nie trwa to jednak długo i wkrótce można się cieszyć słońcem i błękitnym niebem, ale silnie wiejący wiatr (praktycznie przez cały dzień) sprawia, że nie jest jakoś bardzo przyjemnie. Szynobus zmienia czoło i po ok. 20 minutach postoju wyruszy w drogę powrotną do Tłuszcza. Pierwotnie ja również miałem nim wyruszyć, ale z powodów, o których pisałem na samym początku pojadę później. Budynek dworca posiada czynną poczekalnię, jednak niczego w niej nie uświadczymy, jedynie zamknięte okienko nieczynnej od kilku lat kasy Kolei Mazowieckich.
Zanim jednak udam się na peron cofam się kilkadziesiąt metrów, aby udokumentować Skwer Kolejarzy, na którym znajduje się parowóz-pomnik, fragment toru z tablicą na kamieniu oraz krzyż Św. Andrzeja. Ostatnie minuty przed odjazdem wykorzystuję aby wykonać jeszcze trochę zdjęć. Kibel starszej generacji, ale jak wszystkie kible KM wyposażony w elektroniczne wyświetlacze wewnętrzne, a także urządzenie umożliwiające rozmowę z maszynistą. Zajmuję pusty człon i punktualnie o 16:01 ruszamy. Najpierw wspominana już długa grupa towarowa, a na jej końcu odgałęzia się niezelektryfikowana linia w kierunku Małkini (przez Ostrów Mazowiecką). Dokumentuję wszystkie stacje i przystanki. Na stacji Przetycz ponownie mijanka. Przed Wyszkowem mijamy stos tłucznia, na tyle spory, że przysypuje stojące w nim latarnie. W Wyszkowie większa wymiana pasażerów, ale szczęśliwie mój człon nadal pozostał pusty. Przy peronie odpoczywa szynobus, który przyjechał jako osobówka Tłuszcz-Wyszków. W Mostówce kolejna mijanka, jednak nie jestem w stanie zobaczyć drugiego pociągu, ponieważ perony rozdziela tor, na którym stoi skład węglarek. Słyszę jedynie, że jest to kolejny szynobus. Wygląda na to, że chyba tylko mój pociąg jest kiblowym wyjątkiem, więc mam szczęście.W Grzegorzewie uwieczniam tablicę wewnątrz pociągu, niestety peronowa nie wyszła najlepiej, bo skład zatrzymał się ciut za daleko. W Jarzębiej Łące po peronie szwenda się 2 sokistów. Na wjeździe do Tłuszcza mijamy powstający nowy budynek wyglądający na halę dla składów. Czai się też kibelek, który być może będzie moją osobówką do Warszawy. Podróż kończy się przy peronie 6, tym samym z którego wyjeżdżałem przed południem. Obok powstaje nowy szeroki peron. Na stacji stoi kilka składów, wszystkie z takim samym oznaczeniem: "R60 W-Wa Wileńska". Po chwili jeden z nich otwiera drzwi, więc zajmujemy w nim miejsca. Zastanawiające jest jednak to, że na tablicy wewnętrznej co jakiś czas pojawia się informacja o planowym odjeździe dopiero po godzinie 19:00. Niedługo później okazuje się, że siedzimy w złym kiblu, a na peronik obok podstawia się ten, który widziałem wjeżdżając do stacji. Cała gromada ludzi wyładowuje się więc ze składu i wraz z tobołami udaje się do właściwego pociągu. Jedna pani podsumowała to dość dosadnie, iż nie dość, że każą jeździć autobusami to jeszcze nie ogarniają, który pociąg kiedy pojedzie... Odjazd z lekkim opóźnieniem. Podróż do Warszawy bez żadnych przygód i przed 19:00 melduję się na Dworcu Wileńskim. Skład po krótkim postoju odjedzie jako osobówka do Wołomina. Idąc w kierunku galerii stwierdzam, że jeden z najemców lokali przy peronie powinien doszkolić się z języka polskiego.